W biskupich Kielcach utrzymywano, że obowiązuje zakaz osadnictwa żydowskiego. Zmienia się to w 1862 r., i liczba żydowskich mieszkańców dynamicznie rośnie, tak, że przed wybuchem drugiej wojny światowej jest to już 21 tysięcy osób: prawie jedna trzecia mieszkańców miasta.
Wkrótce po wkroczeniu Niemców do Kielc we wrześniu 1939 roku Niemcy skierowali represje wobec Żydów. 1 kwietnia utworzyli getto, a w dniach 19-24 sierpnia 1942 roku zamordowali ponad 25 tysięcy Żydów z kieleckiego getta.
4 lipca 1946 roku wzburzony tłum, podżegany insynuacjami dotyczącymi rzekomego mordu rytualnego, wraz z żołnierzami i milicjantami, napadł na żydowskich współmieszkańców. Ani komunistyczne władze miasta, ani współobywatele, nie zareagowali. W brutalny sposób zamordowano ponad 42 Żydów, 80 zostało rannych.
Przywracanie pamięci o pogromie, o losach kieleckiej społeczności żydowskiej i o jej Zagładzie jest długotrwałym i skomplikowanym, do dzisiaj niezakończonym procesem . Podjęły się jej osoby zrzeszone w Stowarzyszeniu im. Jana Karskiego.
